El evangelio según Nabucodonosor

Hace más de 2.500 años, el rey Nabucodonosor del Imperio Babilónico dio un mensaje que sigue siendo importante para nosotros en la actualidad.

Nabucodonosor, rey de Babilonia durante los años 604 a 561 a.C., es uno de los gobernantes más infames mencionados en la Biblia. Junto al faraón de Egipto (quien intentó mantener esclavos a los israelitas), es uno de los monarcas más paganos que se nombran en las Escrituras, y es conocido por haber hecho mucho daño al pueblo de Dios. Su infamia se debe a que destruyó la nación de Judá, incluyendo el templo de Jerusalén, y llevó a miles de judíos cautivos a Babilonia.

Sin embargo, hay un detalle interesante en la historia de este rey. Si bien Nabucodonosor fue enemigo de los descendientes de Abraham, también tuvo un logro impresionante: el contenido de un capítulo entero de la Biblia provino directamente de él. Así es, Daniel 4 está completamente dedicado a un edicto pronunciado por este rey, convirtiéndolo así en el único monarca pagano con una intervención tan extensa en la Biblia.

¿Qué era tan importante del mensaje de Nabucodonosor para que Dios decidiera incluirlo en su Palabra? Dado que todas la Escrituras —incluyendo este pasaje del libro de Daniel— fueron inspiradas por Dios y son “útiles” para nosotros (2 Timoteo 3:16), debió haber existido algo en este edicto que Dios quería que escucháramos.

Pero antes de ir a las palabras del antiguo monarca, repasemos un poco el contexto de su decreto.

Escrito en arameo

Aunque la mayor parte del Antiguo Testamento se escribió en hebreo y la mayoría del Nuevo en griego, hay pequeñas porciones de ambos que fueron escritas en arameo. El ejemplo más extenso del uso de este idioma en la Biblia se encuentra en el libro de Daniel e incluye el edicto de Nabucodonosor registrado en el capítulo 4.

Dado que el libro de Daniel fue escrito durante la cautividad de los judíos en Babilonia, no es sorpresivo el hecho de que el arameo esté tan presente en este libro. Este idioma, también conocido como caldeo o lengua de los caldeos, era la lengua de la antigua Babilonia, y Daniel y sus amigos tuvieron que aprenderlo como parte de su preparación para servir al rey (Daniel 1:4; 2:4). Asimismo, el resto de los judíos —en ese entonces súbditos del Imperio Babilónico— empezaron a aprender y usar este idioma en la vida cotidiana durante la cautividad.

Según The International Standard Bible Encyclopedia [Enciclopedia bíblica estándar internacional], el arameo incluso “remplazó al hebreo como la lengua hablada por los judíos en palestina” (“Aramaic Language” [“Lengua aramea”]). Podría decirse entonces que la presencia del hebreo y del arameo en el libro de Daniel es en parte un reflejo del bilingüismo judío de la época.

Es más, dado que Babilonia era el mayor imperio del mundo en ese tiempo, el arameo se conocía como “el lenguaje de los protocolos internacionales” (comentario acerca de Isaías 36:11, ESV Study Bible [Biblia de estudio versión inglés estándar]); y siendo un mensaje para “todos los pueblos, naciones y lenguas que moran en toda la tierra”, tiene sentido que el edicto de Nabucodonosor se haya escrito en esta lengua (Daniel 4:1).

Una historia de humillación

La mayoría de los antiguos reyes paganos se jactaban de erigir monumentos que proclamaban su poder y éxito militar, y Nabucodonosor no fue la excepción. Tenía muchos de esos. Pero el edicto del rey en Daniel 4 no sigue para nada el patrón normal de los reyes, pues, en su mensaje Nabucodonosor no sólo relata un sueño en el que se confirmaba el prestigio de su reino, sino también la historia de su humillación personal.

A la mayoría de las personas (especialmente los reyes) no les gusta hablar de sus defectos. Sin embargo, por alguna razón —aparentemente porque entendió algo que pensó que todos debían saber— Nabucodonosor admitió abiertamente un grave error personal y el castigo que recibió por ello.

Su castigo fue que se volvió loco; su demencia fue tan grande que perdió la cabeza por completo y vivió como un animal durante “siete tiempos” —al parecer siete años (Daniel 4:32-33).

¿Pero cuál fue la causa de ese castigo? Su orgullo. A través de un sueño Dios le había advertido al rey acerca de su inminente caída y Daniel, el intérprete del sueño, le había aconsejado: “tus pecados redime con justicia, y tus iniquidades haciendo misericordias para con los oprimidos, pues tal vez será eso una prolongación de tu tranquilidad” (v. 27).

Pero Nabucodonosor no pudo contenerse. Tan sólo un año después, mientras se paseaba en su palacio real, “habló el rey y dijo: ¿No es ésta la gran Babilonia que yo edifiqué para casa real con la fuerza de mi poder, y para gloria de mi majestad?” (v. 30).

La respuesta de Dios fue inmediata: “A ti se te dice, rey Nabucodonosor: El reino ha sido quitado de ti” (v. 31). De ahí en adelante, Nabucodonosor fue humillado durante siete años con una terrible enfermedad mental.

El edicto del rey

El edicto de Nabucodonosor comienza con el rey dirigiéndose “a todos los pueblos, naciones y lenguas que moran en toda la tierra” (Daniel 4:1). Era un mensaje para el mundo entero.

Luego, tras el deseo de paz que era costumbre en el oriente (v. 1), Nabucodonosor explica cuál es el propósito de su mensaje: “Conviene que yo declare las señales y milagros que el Dios Altísimo ha hecho conmigo. ¡Cuán grandes son sus señales, y cuán potentes sus maravillas! Su reino, reino sempiterno, y su señorío de generación en generación” (vv. 2-3).

Aunque desde antes el rey sabía de la existencia de Dios y le había mostrado respeto en sus interacciones con Daniel y sus tres amigos judíos, tal parece que esta vez realmente había alcanzado un entendimiento profundo de la supremacía de Dios. Esa podría ser la razón por la que, en lugar de comenzar su edicto hablando de su propia grandeza y majestad, se enfocó en el Todopoderoso y lo que Él había hecho.

Más adelante, Nabucodonosor continúa relatando que tuvo un sueño, interpretado por Daniel, donde Dios le advirtió acerca de la inminente enfermedad que sufriría “hasta que conozcas que el Altísimo tiene dominio en el reino de los hombres, y que lo da a quien él quiere” (v. 25). En otras palabras, Nabucodonosor debía reconocer “que el cielo gobierna” (v. 26).

Luego, el rey confirma que el castigo de Dios efectivamente llegó (v. 33).

Pero tras su humillante experiencia, y luego de que Dios le devolviera sus habilidades mentales, Nabucodonosor escribe: “Mas al fin del tiempo yo Nabucodonosor alcé mis ojos al cielo, y mi razón me fue devuelta; y bendije al Altísimo, y alabé y glorifiqué al que vive para siempre, cuyo dominio es sempiterno, y su reino por todas las edades. Todos los habitantes de la tierra son considerados como nada; y él hace según su voluntad… no hay quien detenga su mano, y le diga: ¿Qué haces?... él puede humillar a los que andan con soberbia” (vv. 34-35, 37).

¿Cómo responderemos?

Los estudiosos debaten si Nabucodonosor realmente hizo un compromiso profundo y serio con Dios o no. Por su edicto, al menos es evidente que sí reconoció su supremacía. Pero la Biblia no dice si el rey dejó sus dioses paganos para adorar únicamente al Dios verdadero.

Sólo Dios, quien “conoce los secretos del corazón” (Salmos 44:21; compare con Hechos 15:8) puede juzgar el destino de este rey. Pero, sin importar cuál haya sido el resultado final, el mensaje de Nabucodonosor para el mundo entero —preservado para nosotros también— sigue siendo válido. Como Nabucodonosor, cada uno de nosotros debe reconocer que Dios es supremo, que está llevando a cabo un plan en la Tierra y que nos juzgará de acuerdo a nuestras acciones.

Obviamente los elementos más importantes del mensaje de Nabucodonosor están presentes a lo largo de toda la Biblia. Este rey no fue el único que subrayó estas importantes instrucciones. Pero en su época él sí se encontraba en una posición privilegiada para hacer llegar ese mensaje a todo el mundo.

Años después, Pablo también habló acerca de estos principios en su carta a los miembros de la Iglesia en Corinto: “Porque es necesario que todos nosotros comparezcamos ante el tribunal de Cristo, para que cada uno reciba según lo que haya hecho mientras estaba en el cuerpo, sea bueno o sea malo” (2 Corintios 5:10). Y a los miembros de la Iglesia en Roma les recuerda que “todos compareceremos ante el tribunal de Cristo” (Romanos 14:10).

Aunque el entendimiento de Nabucodonosor era limitado, su mensaje sigue vigente aun en la actualidad. De hecho, lo que hay detrás de sus palabras es un aspecto fundamental del evangelio del Reino de Dios: Dios es supremo, está desarrollando un plan inminente para salvar a la humanidad, nos juzgará a cada uno según nuestras obras, y espera que nos arrepintamos humildemente y creamos en su Palabra.

Das Evangelium nach Nebukadnezar

Vor mehr als 2.500 Jahren gab König Nebukadnezar vom babylonischen Reich eine Botschaft, die uns bis heute wichtig ist. 

Nebukadnezar, König von Babylon in den Jahren 604 bis 561 v. Chr., Ist einer der berüchtigtsten Herrscher, die in der Bibel erwähnt werden. Zusammen mit dem Pharao Ägyptens (der versuchte, die Sklaven der Israeliten zu halten) ist er einer der heidnischsten Monarchen, die in der Schrift genannt werden, und bekannt dafür, dass er dem Volk Gottes großen Schaden zugefügt hat. Seine Schande ist, dass er die Nation Juda einschließlich des Tempels in Jerusalem zerstört und Tausende gefangener Juden nach Babylon geführt hat.

Es gibt jedoch ein interessantes Detail in der Geschichte dieses Königs. Während Nebukadnezar ein Feind für Abrahams Nachkommen war, hatte er auch eine beeindruckende Leistung: Der Inhalt eines ganzen Kapitels der Bibel kam direkt von ihm. Das ist richtig, Daniel 4 widmet sich ganz einem Edikt dieses Königs und ist damit der einzige heidnische Monarch, der so umfassend in die Bibel eingreift.

Was war so wichtig an Nebukadnezars Botschaft, dass Gott beschließen sollte, sie in sein Wort aufzunehmen? Da alle Schriften - einschließlich dieser Passage aus dem Buch Daniel - von Gott inspiriert wurden und für uns "hilfreich" sind (2. Timotheus 3:16), muss dieses Edikt etwas enthalten haben, das Gott von uns hören lassen wollte.

Bevor wir jedoch zu den Worten des ehemaligen Monarchen gehen, wollen wir den Kontext seines Dekrets ein wenig überprüfen.

Geschrieben in Aramäisch

Obwohl der größte Teil des Alten Testaments auf Hebräisch und der größte Teil des Neuen auf Griechisch geschrieben wurde, gibt es kleine Teile von beiden, die auf Aramäisch geschrieben wurden. Das längste Beispiel für die Verwendung dieser Sprache in der Bibel findet sich im Buch Daniel und enthält das in Kapitel 4 aufgezeichnete Edikt von Nebukadnezar.

Da das Buch Daniel während der Gefangenschaft der Juden in Babylon geschrieben wurde, ist es nicht verwunderlich, dass Aramäisch in diesem Buch so präsent ist. Diese Sprache, auch als chaldäische oder chaldäische Sprache bekannt, war die Sprache des alten Babylon, und Daniel und seine Freunde mussten sie lernen, um dem König zu dienen (Daniel 1: 4; 2: 4). Ebenso begann der Rest der Juden - zu dieser Zeit Untertanen des babylonischen Reiches - diese Sprache im täglichen Leben während der Gefangenschaft zu lernen und zu benutzen.

Laut The International Standard Bible Encyclopedia ersetzte Aramäisch sogar "Hebräisch als die Sprache, die von den Juden in Palästina gesprochen wird" (" Aramäische Sprache "). Man könnte also sagen, dass die Anwesenheit von Hebräisch und Aramäisch im Buch Daniel teilweise ein Spiegelbild der jüdischen Zweisprachigkeit der Zeit ist.   

Da Babylon zu dieser Zeit das größte Reich der Welt war, war Aramäisch als "Sprache der internationalen Protokolle" bekannt (Kommentar zu Jesaja 36:11, ESV Study Bible ). ;; und als Botschaft an "alle Völker, Nationen und Sprachen, die auf der ganzen Erde leben", ist es sinnvoll, dass Nebukadnezars Edikt in dieser Sprache verfasst wurde (Daniel 4: 1).   

Eine Geschichte der Demütigung

Die meisten alten heidnischen Könige rühmten sich der Errichtung von Denkmälern, die ihre militärische Macht und ihren Erfolg proklamierten, und Nebukadnezar war keine Ausnahme. Ich hatte viele davon. Aber das Edikt des Königs in Daniel 4 folgt überhaupt nicht dem normalen Muster der Könige, denn Nebukadnezar erzählt in seiner Botschaft nicht nur einen Traum, der das Ansehen seines Königreichs bestätigt, sondern auch die Geschichte seiner persönlichen Demütigung.

Die meisten Menschen (insbesondere Könige) sprechen nicht gern über ihre Fehler. Aus irgendeinem Grund - anscheinend, weil er etwas verstand, von dem er dachte, dass jeder es wissen sollte - gab Nebukadnezar offen einen schwerwiegenden persönlichen Fehler und die Strafe zu, die er dafür erhielt.

Seine Strafe war, dass er verrückt wurde; Sein Wahnsinn war so groß, dass er völlig den Verstand verlor und „sieben Mal“ wie ein Tier lebte - anscheinend sieben Jahre (Daniel 4: 32-33).

Aber was war der Grund für diese Bestrafung? Dein Stolz. Durch einen Traum hatte Gott den König vor seinem bevorstehenden Fall gewarnt, und Daniel, der Interpret des Traums, hatte ihm geraten: "Ihre Sünden erlösen mit Gerechtigkeit, und Ihre Missetaten tun den Unterdrückten Barmherzigkeit, denn vielleicht wird es das sein." eine Verlängerung Ihrer Ruhe “(Vers 27).

Aber Nebukadnezar konnte sich nicht enthalten. Nur ein Jahr später, als er in seinem königlichen Palast spazierte, "sprach der König und sagte: Ist dies nicht das große Babylon, das ich mit der Kraft meiner Macht und zur Ehre meiner Majestät für das königliche Haus gebaut habe?" (Vers 30).

Gottes Antwort war unmittelbar: "König Nebukadnezar, Ihnen wird gesagt: Das Königreich wurde Ihnen genommen" (Vers 31). Danach wurde Nebukadnezar sieben Jahre lang mit einer schrecklichen psychischen Erkrankung gedemütigt.

Das Edikt des Königs

Nebukadnezars Edikt beginnt damit, dass der König „alle Völker, Nationen und Sprachen anspricht, die auf der ganzen Erde leben“ (Daniel 4: 1). Es war eine Botschaft an die ganze Welt.

Dann erklärt Nebukadnezar nach dem im Osten üblichen Wunsch nach Frieden (Vers 1), was der Zweck seiner Botschaft ist: „Es ist bequem für mich, die Zeichen und Wunder zu verkünden, die der Höchste Gott mit mir getan hat. Wie groß sind seine Zeichen und wie mächtig sind seine Wunder! Sein Reich, sein ewiges Reich und seine Herrschaft von Generation zu Generation “(Verse 2-3).

Obwohl der König zuvor von der Existenz Gottes gewusst und ihm im Umgang mit Daniel und seinen drei jüdischen Freunden Respekt entgegengebracht hatte, scheint er diesmal wirklich ein tiefes Verständnis für die Vorherrschaft Gottes erreicht zu haben. Das könnte der Grund sein, warum er sich, anstatt sein Edikt mit seiner eigenen Größe und Majestät zu beginnen, auf den Allmächtigen und das konzentrierte, was er getan hatte.

Später erzählt Nebukadnezar weiter, dass er einen von Daniel interpretierten Traum hatte, in dem Gott ihn vor der bevorstehenden Krankheit warnte, die er erleiden würde, „bis Sie wissen, dass der Höchste Herrschaft im Reich der Menschen hat und dass er ihn jedem gibt, den er will. ”(V. 25). Mit anderen Worten, Nebukadnezar sollte erkennen, "dass der Himmel regiert" (Vers 26).

Dann bestätigt der König, dass Gottes Strafe tatsächlich gekommen ist (Vers 33).

Aber nach seiner demütigenden Erfahrung und nachdem Gott ihm seine geistigen Fähigkeiten zurückgegeben hatte, schreibt Nebukadnezar: „Aber am Ende der Zeit hob ich, Nebukadnezar, meine Augen zum Himmel und meine Vernunft wurde mir zurückgegeben; und ich segnete den Höchsten und lobte und verherrlichte den, der für immer lebt, dessen Herrschaft ewig währt, und sein Reich für alle Zeiten. Alle Bewohner der Erde gelten als nichts; und er tut nach seinem Willen… es gibt niemanden, der seine Hand aufhält und zu ihm sagt: Was machst du?… er kann diejenigen demütigen, die mit Stolz wandeln “(Verse 34-35, 37).

Wie werden wir reagieren?

Wissenschaftler diskutieren, ob Nebukadnezar wirklich eine tiefe und ernsthafte Verpflichtung gegenüber Gott eingegangen ist oder nicht. Aus seinem Edikt geht zumindest hervor, dass er seine Vormachtstellung anerkannt hat. Aber die Bibel sagt nicht, ob der König seine heidnischen Götter verlassen hat, um nur den wahren Gott anzubeten.

Nur Gott, der "die Geheimnisse des Herzens kennt" (Psalm 44:21; vgl. Apostelgeschichte 15: 8), kann das Schicksal dieses Königs beurteilen. Aber egal wie das Endergebnis ausgesehen haben mag, Nebukadnezars Botschaft an die ganze Welt - auch für uns erhalten - ist immer noch gültig. Als Nebukadnezar muss jeder von uns erkennen, dass Gott der Höchste ist, dass er einen Plan auf Erden ausführt und dass er uns nach unseren Handlungen richten wird.

Offensichtlich sind die wichtigsten Elemente von Nebukadnezars Botschaft in der gesamten Bibel vorhanden. Dieser König war nicht der einzige, der diese wichtigen Anweisungen unterstrich. Aber zu seiner Zeit war er in der privilegierten Position, diese Botschaft an alle weiterzugeben.

Jahre später sprach Paulus auch in seinem Brief an die Mitglieder der Kirche in Korinth über diese Grundsätze: „Weil es für uns alle notwendig ist, vor dem Richterstuhl Christi zu erscheinen, damit jeder nach dem erhält, was er getan hat, als er in der Kirche war Körper, sei es gut oder sei es schlecht “(2. Korinther 5,10). Und er erinnert die Mitglieder der Kirche in Rom daran, dass "wir alle vor dem Richterstuhl Christi erscheinen werden" (Römer 14:10).

Obwohl Nebukadnezars Verständnis begrenzt war, bleibt seine Botschaft auch heute noch gültig. Tatsächlich steckt hinter seinen Worten ein grundlegender Aspekt des Evangeliums vom Reich Gottes: Gott ist oberstes Gebot, er entwickelt einen bevorstehenden Plan zur Rettung der Menschheit, er wird jeden von uns nach unseren Werken beurteilen und er erwartet, dass wir umkehren Wir glauben demütig an sein Wort.

L'évangile selon Nabuchodonosor

Il y a plus de 2500 ans, le roi Nabuchodonosor de l'Empire babylonien a transmis un message qui est toujours important pour nous aujourd'hui. 

Nabuchodonosor, roi de Babylone pendant les années 604 à 561 avant JC, est l'un des dirigeants les plus tristement célèbres mentionnés dans la Bible. Avec le pharaon d'Égypte (qui a essayé de garder les esclaves israélites), il est l'un des monarques les plus païens nommés dans les Écritures, et est connu pour avoir fait beaucoup de mal au peuple de Dieu. Son infamie est parce qu'il a détruit la nation de Juda, y compris le temple de Jérusalem, et conduit des milliers de Juifs captifs à Babylone.

Cependant, il y a un détail intéressant dans l'histoire de ce roi. Tandis que Nabuchodonosor était un ennemi des descendants d'Abraham, il avait également une réalisation impressionnante: le contenu d'un chapitre entier de la Bible venait directement de lui. C'est vrai, Daniel 4 est entièrement dédié à un édit publié par ce roi, ce qui fait de lui le seul monarque païen avec une intervention aussi étendue dans la Bible.

Qu'est-ce qui était si important dans le message de Nabuchodonosor pour que Dieu décide de l'inclure dans sa Parole? Puisque toutes les Écritures - y compris ce passage du livre de Daniel - ont été inspirées par Dieu et nous sont "utiles" (2 Timothée 3:16), il doit y avoir quelque chose dans cet édit que Dieu voulait que nous entendions.

Mais avant de passer aux paroles de l'ancien monarque, passons en revue un peu le contexte de son décret.

Écrit en araméen

Bien que la majeure partie de l'Ancien Testament ait été écrite en hébreu et la plupart du Nouveau en grec, il y a de petites parties des deux qui ont été écrites en araméen. Le plus long exemple de l'utilisation de cette langue dans la Bible se trouve dans le livre de Daniel et comprend l'édit de Nabuchodonosor enregistré au chapitre 4.

Puisque le livre de Daniel a été écrit pendant la captivité des Juifs à Babylone, il n'est pas surprenant que l'araméen soit si présent dans ce livre. Cette langue, également connue sous le nom de langue chaldéenne ou chaldéenne, était la langue de l'ancienne Babylone, et Daniel et ses amis ont dû l'apprendre dans le cadre de leur préparation au service du roi (Daniel 1: 4; 2: 4). De même, le reste des Juifs - à l'époque sujets de l'Empire babylonien - ont commencé à apprendre et à utiliser cette langue dans la vie quotidienne pendant la captivité.

Selon de la norme internationale Bible Encyclopédie [International Standard Bible Encyclopédie], l' araméen même « avait remplacé l' hébreu comme langue parlée par les Juifs dans la langue de la Palestine » ( « araméen langue » [ « araméenne »]). On pourrait donc dire que la présence de l'hébreu et de l'araméen dans le livre de Daniel est en partie le reflet du bilinguisme juif de l'époque.   

De plus, Babylone étant le plus grand empire du monde à l'époque, l'araméen était connu comme «le langage des protocoles internationaux» (commentaire sur Ésaïe 36:11, ESV Study Bible ) ; et étant un message à "tous les peuples, nations et langues qui habitent sur toute la terre", il est logique que l'édit de Nabuchodonosor ait été écrit dans cette langue (Daniel 4: 1).   

Une histoire d'humiliation

La plupart des anciens rois païens se vantaient d'ériger des monuments proclamant leur puissance militaire et leur succès, et Nabuchodonosor ne faisait pas exception. J'en avais beaucoup. Mais l'édit du roi dans Daniel 4 ne suit pas du tout le schéma normal des rois, car dans son message Nabuchodonosor raconte non seulement un rêve confirmant le prestige de son royaume, mais aussi l'histoire de son humiliation personnelle.

La plupart des gens (en particulier les rois) n'aiment pas parler de leurs défauts. Cependant, pour une raison quelconque - apparemment parce qu'il comprenait quelque chose qu'il pensait que tout le monde devrait savoir - Nabuchodonosor a ouvertement admis une grave erreur personnelle et la punition qu'il a reçue pour cela.

Sa punition était qu'il devenait fou; Sa folie était si grande qu'il a complètement perdu la raison et a vécu comme un animal pendant «sept fois» - apparemment sept ans (Daniel 4: 32-33).

Mais quelle était la cause de cette punition? Votre fierté. Par un rêve, Dieu avait averti le roi de sa chute imminente et Daniel, l'interprète du rêve, lui avait conseillé: "Vos péchés rachètent avec justice, et vos iniquités faisant miséricorde aux opprimés, car peut-être que ce sera cela une prolongation de votre tranquillité »(v. 27).

Mais Nabuchodonosor ne pouvait pas se contenir. Un an plus tard, en marchant dans son palais royal, "le roi parla et dit: N'est-ce pas la grande Babylone que j'ai bâtie pour la maison royale avec la force de mon pouvoir et pour la gloire de ma majesté?" (v.30).

La réponse de Dieu fut immédiate: "Roi Nabuchodonosor, on vous dit: Le royaume vous a été enlevé" (v. 31). Par la suite, Nabuchodonosor a été humilié pendant sept ans avec une terrible maladie mentale.

L'édit du roi

L'édit de Nabuchodonosor commence par le roi s'adressant à «tous les peuples, nations et langues qui habitent sur toute la terre» (Daniel 4: 1). C'était un message pour le monde entier.

Puis, après le désir de paix qui était coutumier en Orient (v. 1), Nabuchodonosor explique quel est le but de son message: «Il me convient de déclarer les signes et les miracles que le Dieu Très-Haut a fait avec moi. Que ses signes sont grands et que ses merveilles sont puissantes! Son royaume, son royaume éternel et sa seigneurie de génération en génération »(vv. 2-3).

Bien que le roi ait déjà connu l'existence de Dieu et lui ait montré du respect dans ses interactions avec Daniel et ses trois amis juifs, il semble que cette fois, il avait vraiment atteint une compréhension profonde de la suprématie de Dieu. Cela pourrait être la raison pour laquelle, au lieu de commencer son édit en parlant de sa propre grandeur et de sa majesté, il s'est concentré sur le Tout-Puissant et ce qu'Il avait fait.

Plus tard, Nabuchodonosor continue de raconter qu'il a eu un rêve, interprété par Daniel, où Dieu l'a averti de la maladie imminente qu'il souffrirait «jusqu'à ce que vous sachiez que le Très-Haut a la domination dans le royaume des hommes et qu'il la donne à qui il veut. »(V. 25). En d'autres termes, Nabuchodonosor devait reconnaître "que le ciel gouverne" (v. 26).

Ensuite, le roi confirme que la punition de Dieu est bel et bien venue (v. 33).

Mais après son expérience humiliante, et après que Dieu lui a rendu ses capacités mentales, Nabuchodonosor écrit: «Mais à la fin des temps, Nabuchodonosor, j'ai levé les yeux au ciel et ma raison m'est revenue; et j'ai béni le Très-Haut, et j'ai loué et glorifié celui qui vit pour toujours, dont la domination est éternelle, et son royaume pour tous les âges. Tous les habitants de la terre sont considérés comme rien; et il le fait selon sa volonté… il n'y a personne pour lui arrêter la main et lui dire: que fais-tu?… il peut humilier ceux qui marchent avec orgueil »(vv. 34-35, 37).

Comment allons-nous réagir?

Les savants se demandent si Nabuchodonosor a vraiment pris un engagement profond et sérieux envers Dieu ou non. D'après son édit, il est au moins évident qu'il a reconnu sa suprématie. Mais la Bible ne dit pas si le roi a quitté ses dieux païens pour n'adorer que le vrai Dieu.

Seul Dieu, qui "connaît les secrets du cœur" (Psaume 44:21; comparer Actes 15: 8) peut juger du sort de ce roi. Mais quel que soit le résultat final, le message de Nabuchodonosor au monde entier - conservé pour nous également - est toujours valable. En tant que Nabuchodonosor, chacun de nous doit reconnaître que Dieu est suprême, qu'il exécute un plan sur Terre et qu'il nous jugera en fonction de nos actions.

De toute évidence, les éléments les plus importants du message de Nabuchodonosor sont présents dans toute la Bible. Ce roi n'était pas le seul à souligner ces importantes instructions. Mais en son temps, il était dans une position privilégiée pour diffuser ce message à tout le monde.

Des années plus tard, Paul a également parlé de ces principes dans sa lettre aux membres de l'Église de Corinthe: «Parce qu'il est nécessaire pour nous tous de comparaître devant le Jugement du Christ, afin que chacun reçoive selon ce qu'il a fait pendant qu'il était dans le que ce soit bon ou mauvais »(2 Corinthiens 5:10). Et il rappelle aux membres de l'Église de Rome que "nous apparaîtrons tous devant le siège du jugement du Christ" (Romains 14:10).

Bien que la compréhension de Nabuchodonosor était limitée, son message reste valable même aujourd'hui. En fait, ce qui se cache derrière ses paroles est un aspect fondamental de l'évangile du Royaume de Dieu: Dieu est suprême, il élabore un plan imminent pour sauver l'humanité, il jugera chacun de nous selon nos œuvres, et il attend de nous que nous nous repentions Nous croyons humblement en Sa Parole.

Το ευαγγέλιο σύμφωνα με τον Ναβουχοδονόσορα

Πάνω από 2.500 χρόνια πριν, ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλωνικής Αυτοκρατορίας έδωσε ένα μήνυμα που εξακολουθεί να είναι σημαντικό για εμάς σήμερα. 

Ο Ναβουχοδονόσορ, βασιλιάς της Βαβυλώνας κατά τα έτη 604 έως 561 π.Χ., είναι ένας από τους πιο περίφημους ηγεμόνες που αναφέρονται στη Βίβλο. Μαζί με τον Φαραώ της Αιγύπτου (ο οποίος προσπάθησε να κρατήσει τους Ισραηλίτες δούλους), είναι ένας από τους πιο παγανιστές μονάρχες που κατονομάζονται στις Γραφές και είναι γνωστός για το γεγονός ότι έχει κάνει μεγάλη ζημιά στον λαό του Θεού. Η αμαρτία του είναι επειδή κατέστρεψε το έθνος του Ιούδα, συμπεριλαμβανομένου του ναού στην Ιερουσαλήμ, και οδήγησε χιλιάδες αιχμάλωτους Εβραίους στη Βαβυλώνα.

Ωστόσο, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στην ιστορία αυτού του βασιλιά. Ενώ ο Ναβουχοδονόσορ ήταν εχθρός στους απογόνους του Αβραάμ, είχε επίσης ένα εντυπωσιακό επίτευγμα: το περιεχόμενο ολόκληρου του κεφαλαίου της Βίβλου έρχεται κατευθείαν από αυτόν. Αυτό είναι σωστό, ο Δανιήλ 4 είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένος σε ένα διάταγμα που εκδίδεται από αυτόν τον βασιλιά, κάνοντάς τον έτσι τον μοναδικό παγανιστή μονάρχη με τόσο μεγάλη επέμβαση στην Αγία Γραφή.

Τι ήταν τόσο σημαντικό για το μήνυμα του Ναβουχοδονόσορ για τον Θεό να αποφασίσει να το συμπεριλάβει στο Λόγο του; Δεδομένου ότι όλες οι Γραφές - συμπεριλαμβανομένου αυτού του χωρίου από το βιβλίο του Δανιήλ - εμπνεύστηκαν από τον Θεό και μας βοηθούν (2 Τιμόθεο 3:16), πρέπει να υπήρχε κάτι σε αυτό το διάταγμα που ο Θεός ήθελε να ακούσουμε.

Αλλά πριν πάμε στα λόγια του πρώην μονάρχη, ας αναθεωρήσουμε λίγο το πλαίσιο του διατάγματος του.

Γραπτή στην Αραμαϊκή

Αν και το μεγαλύτερο μέρος της Παλαιάς Διαθήκης γράφτηκε στα Εβραϊκά και τα περισσότερα από τα Νέα στα Ελληνικά, υπάρχουν μικρές μερίδες και των δύο που γράφτηκαν στην Αραμαϊκή. Το μεγαλύτερο παράδειγμα της χρήσης αυτής της γλώσσας στη Βίβλο βρίσκεται στο βιβλίο του Δανιήλ και περιλαμβάνει το διάταγμα του Ναβουχοδονόσορα που καταγράφεται στο κεφάλαιο 4.

Δεδομένου ότι το βιβλίο του Δανιήλ γράφτηκε κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας των Εβραίων στη Βαβυλώνα, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Αραμαϊκή είναι τόσο παρούσα στο βιβλίο αυτό. Αυτή η γλώσσα, γνωστή και ως Χαλδαίων ή Χαλδαίων, ήταν η γλώσσα της αρχαίας Βαβυλώνας και ο Δανιήλ και οι φίλοι του έπρεπε να το μάθουν ως μέρος της προετοιμασίας τους για να υπηρετήσουν τον βασιλιά (Δανιήλ 1: 4 · 2: 4). Ομοίως, οι υπόλοιποι Εβραίοι - εκείνοι οι υποκείμενοι της Βαβυλωνικής Αυτοκρατορίας - άρχισαν να μαθαίνουν και να χρησιμοποιούν αυτή τη γλώσσα στην καθημερινή ζωή κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας.

Σύμφωνα με το Διεθνές Πρότυπο Αγία Γραφή Εγκυκλοπαίδεια [Διεθνές Πρότυπο Αγία Γραφή Encyclopedia], Αραμαϊκά ακόμη « είχε αντικατασταθεί Εβραϊκά ως γλώσσα ομιλείται από τους Εβραίους στην Παλαιστίνη γλώσσα» ( « Αραμαϊκή γλώσσα » [ «Syriack»]). Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η παρουσία του Εβραϊκού και του Αραμαϊκού στο βιβλίο του Δανιήλ είναι εν μέρει αντανάκλαση της εβραϊκής διγλωσσίας της εποχής.   

Επιπλέον, δεδομένου ότι η Βαβυλώνα ήταν η μεγαλύτερη αυτοκρατορία στον κόσμο την εποχή εκείνη, η Αραμαϊκή ήταν γνωστή ως "η γλώσσα των διεθνών πρωτοκόλλων" (σχολιασμός του Ησαΐας 36:11, ESV Study Bible ) . και είναι μήνυμα προς "όλους τους λαούς, τα έθνη και τις γλώσσες που κατοικούν σε όλη τη γη", έχει νόημα ότι το διάταγμα του Ναβουχοδονόσορα γράφτηκε στη γλώσσα αυτή (Δανιήλ 4: 1).   

Μια ιστορία ταπείνωσης

Οι περισσότεροι από τους αρχαίους παγανιστούς βασιλιάδες καυχήθηκαν για την ανέγερση μνημείων που διακήρυσσαν τη στρατιωτική τους δύναμη και επιτυχία και ο Ναβουχοδονόσορ δεν ήταν εξαίρεση. Είχα πολλά από αυτά. Αλλά το διάταγμα του βασιλιά στο Δανιήλ 4 δεν ακολουθεί καθόλου το φυσιολογικό πρότυπο των βασιλιάδων, διότι στο μήνυμά του ο Ναβουχοδονόσορας όχι μόνο αναφέρει ένα όνειρο που επιβεβαιώνει το κύρος της βασιλείας του αλλά και την ιστορία της προσωπικής του ταπείνωσης.

Οι περισσότεροι άνθρωποι (ειδικά οι βασιλιάδες) δεν θέλουν να μιλάνε για τα ελαττώματά τους. Ωστόσο, για κάποιο λόγο - προφανώς επειδή κατάλαβε κάτι που σκέφτηκε ότι όλοι πρέπει να γνωρίζουν - ο Ναβουχοδονόσορ αναγνώρισε ανοιχτά ένα σοβαρό προσωπικό λάθος και την τιμωρία που του έλαβε.

Η τιμωρία του ήταν ότι πήγε τρελός. Η παραφροσύνη του ήταν τόσο μεγάλη που έχασε το μυαλό του εντελώς και έζησε σαν ζώο για "επτά φορές" - προφανώς επτά χρόνια (Δανιήλ 4: 32-33).

Αλλά τι ήταν η αιτία αυτής της τιμωρίας; Η υπερηφάνειά σου. Μέσα από ένα όνειρο, ο Θεός είχε προειδοποιήσει τον βασιλιά για την επικείμενη πτώση του και ο Δανιήλ, ο διερμηνέας του ονείρου, τον είχε συμβουλεύσει: "οι αμαρτίες σου να εξαργυρώσουν με δικαιοσύνη και οι ανομίες σου να κάνουν έλεος προς τους καταπιεσμένους, γιατί ίσως μια παράταση της ηρεμίας σου "(εδ. 27).

Αλλά ο Ναβουχοδονόσορ δεν μπορούσε να περιέλθει τον εαυτό του. Μόλις ένα χρόνο αργότερα, περπατώντας στο βασιλικό παλάτι του, "ο βασιλιάς μίλησε και είπε: Δεν είναι αυτή η μεγάλη Βαβυλώνα που έχτισα για το βασιλικό σπίτι με τη δύναμη της δύναμής μου και για τη δόξα της μεγαλειότητάς μου;" (v. 30).

Η απάντηση του Θεού ήταν άμεση: "Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ, σας λένε: Η βασιλεία έχει ληφθεί από σας" (βλ. 31). Μετά από αυτό, ο Ναβουχοδονόσορ ταπεινώθηκε για επτά χρόνια με μια φοβερή ψυχική ασθένεια.

Το διάταγμα του βασιλιά

Το διάταγμα του Ναβουχοδονόσορ ξεκινά με τον βασιλιά να απευθύνεται σε "όλους τους λαούς, τα έθνη και τις γλώσσες που κατοικούν σε όλη τη γη" (Δανιήλ 4: 1). Ήταν μήνυμα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στη συνέχεια, μετά από την επιθυμία για ειρήνη που ήταν συνηθισμένη στην Ανατολή (v. 1), ο Ναβουχοδονόσορ εξηγεί ποιος είναι ο σκοπός του μηνύματός του: "Είναι βολικό για μένα να δηλώσω τα σημάδια και τα θαύματα που ο Θεός του Θεού έχει κάνει μαζί μου. Πόσο σπουδαία είναι τα σημάδια του και πόσο ισχυρά είναι τα θαύματα του! Τη βασιλεία Του, την αιώνια βασιλεία και την κυριαρχία του από γενιά σε γενιά »(βλ. 2-3).

Αν και ο βασιλιάς είχε προηγουμένως γνωρίσει την ύπαρξη του Θεού και του είχε δείξει σεβασμό στις αλληλεπιδράσεις του με τον Δανιήλ και τους τρεις Εβραίους φίλους του, φαίνεται ότι αυτή τη φορά είχε καταλάβει βαθιά την υπεροχή του Θεού. Αυτός ίσως είναι ο λόγος για τον οποίο, αντί να ξεκινήσει το όνομά του μιλώντας για το μεγαλείο και τη μεγαλοσύνη του, επικεντρώθηκε στον Παντοδύναμο και αυτό που είχε κάνει.

Αργότερα, ο Ναβουχοδονόσορ συνεχίζει να αναφέρει ότι είχε ένα όνειρο, ερμηνευμένο από τον Δανιήλ, όπου ο Θεός τον προειδοποίησε για την επικείμενη ασθένεια που θα υποφέρει "έως ότου γνωρίζετε ότι ο Υψίστης έχει κυριαρχία στη βασιλεία των ανθρώπων και ότι τον δίνει σε όποιον θέλει. "(V. 25). Με άλλα λόγια, ο Ναβουχοδονόσορ έπρεπε να αναγνωρίσει "ότι οι κανόνες του ουρανού" (βλ. 26).

Τότε ο βασιλιάς επιβεβαιώνει ότι η τιμωρία του Θεού έφτασε πράγματι (εδάφιο 33).

Αλλά μετά την ταπεινωτική του εμπειρία και αφού του έδωσε πίσω τις ψυχικές ικανότητές του, ο Ναβουχοδονόσορ γράφει: «Αλλά στο τέλος του χρόνου εγώ, ο Ναβουχοδονόσορ, έβαλε τα μάτια μου στον ουρανό και ο λόγος μου μου επέστρεψε. και ευλόγησα τον Υψίστο, τον επαίνεσε και τον δοξάσω αυτόν που ζει για πάντα, της οποίας η εξουσία είναι αιώνια και η βασιλεία του για όλες τις αιώνες. Όλοι οι κάτοικοι της γης δεν θεωρούνται τίποτε. και κάνει σύμφωνα με τη θέλησή του ... δεν υπάρχει κανένας να σταματήσει το χέρι του και να του πει: Τι κάνεις; ... μπορεί να ταπεινώσει εκείνους που περπατούν με υπερηφάνεια "(34-35, 37).

Πώς θα απαντήσουμε;

Οι μελετητές συζητούν αν ο Ναβουχοδονόσορ έκανε πραγματικά βαθιά και σοβαρή δέσμευση στον Θεό ή όχι. Από το διατάγματά του, είναι τουλάχιστον προφανές ότι αναγνώρισε την υπεροχή του. Αλλά η Βίβλος δεν λέει αν ο βασιλιάς άφησε τους ειδωλολάτρες του να λατρεύουν μόνο τον αληθινό Θεό.

Μόνο ο Θεός, ο οποίος «γνωρίζει τα μυστικά της καρδιάς» (Ψαλμός 44:21, σύγκρινε Πράξεις 15: 8) μπορεί να κρίνει τη μοίρα αυτού του βασιλιά. Αλλά ανεξάρτητα από το ποιο τελικό αποτέλεσμα μπορεί να ήταν, το μήνυμα του Ναβουχοδονόσορα σε ολόκληρο τον κόσμο - που διατηρήθηκε και για εμάς - εξακολουθεί να ισχύει. Όπως ο Ναβουχοδονόσορ, ο καθένας από εμάς πρέπει να αναγνωρίσει ότι ο Θεός είναι υπέρτατος, ότι εκτελεί ένα σχέδιο στη Γη και ότι θα μας κρίνει σύμφωνα με τις πράξεις μας.

Προφανώς τα σημαντικότερα στοιχεία του μηνύματος του Ναβουχοδονόσορα είναι παρόντα σε ολόκληρη τη Βίβλο. Αυτός ο βασιλιάς δεν ήταν ο μόνος που υπογράμμισε αυτές τις σημαντικές οδηγίες. Αλλά στην εποχή του, βρισκόταν σε προνομιακή θέση να διαδώσει αυτό το μήνυμα σε όλους.

Χρόνια αργότερα, ο Παύλος μίλησε για αυτές τις αρχές στην επιστολή του προς τα μέλη της Εκκλησίας στην Κόρινθο: "Επειδή είναι απαραίτητο όλοι μας να εμφανίζομε ενώπιον του Δικαστηρίου του Χριστού, έτσι ώστε ο καθένας να λαμβάνει σύμφωνα με αυτό που έκανε ενώ βρισκόταν στην σώμα, είτε καλό είτε άσχημο "(2 Κορινθίους 5:10). Και υπενθυμίζει στα μέλη της Εκκλησίας στη Ρώμη ότι "όλοι θα εμφανιστούμε ενώπιον της Δικαστικής Θέσης του Χριστού" (Ρωμαίους 14:10).

Αν και η κατανόηση του Ναβουχοδονόσορα ήταν περιορισμένη, το μήνυμά του παραμένει έγκυρο και σήμερα. Στην ουσία, αυτό που είναι πίσω από τα λόγια του είναι μια θεμελιώδης πτυχή του ευαγγελίου της Βασιλείας του Θεού: ο Θεός είναι υπέρτατος, αναπτύσσει ένα επικείμενο σχέδιο για να σώσει την ανθρωπότητα, θα κρίνει τον καθένα από εμάς σύμφωνα με τα έργα μας και μας περιμένει να μετανοήσουμε Πιστεύουμε ταπεινά στον Λόγο Του.

The gospel according to Nebuchadnezzar

More than 2,500 years ago, King Nebuchadnezzar of the Babylonian Empire gave a message that is still important to us today. 

Nebuchadnezzar, king of Babylon during the years 604 to 561 BC, is one of the most infamous rulers mentioned in the Bible. Along with the pharaoh of Egypt (who tried to keep the Israelites slaves), he is one of the most pagan monarchs named in the Scriptures, and is known for having done great harm to God's people. His infamy is because he destroyed the nation of Judah, including the temple in Jerusalem, and led thousands of captive Jews to Babylon.

However, there is an interesting detail in the history of this king. While Nebuchadnezzar was an enemy to Abraham's descendants, he also had an impressive achievement: the content of an entire chapter of the Bible came directly from him. That's right, Daniel 4 is entirely dedicated to an edict issued by this king, thus making him the only pagan monarch with such extensive intervention in the Bible.

What was so important about Nebuchadnezzar's message for God to decide to include it in his Word? Since all of the Scriptures — including this passage from the book of Daniel — were inspired by God and are "helpful" to us (2 Timothy 3:16), there must have been something in this edict that God wanted us to hear.

But before going to the words of the former monarch, let's review a little the context of his decree.

Written in Aramaic

Although most of the Old Testament was written in Hebrew and most of the New in Greek, there are small portions of both that were written in Aramaic. The longest example of the use of this language in the Bible is found in the book of Daniel and includes the edict of Nebuchadnezzar recorded in chapter 4.

Since the book of Daniel was written during the captivity of the Jews in Babylon, it is not surprising that Aramaic is so present in this book. This language, also known as the Chaldean or Chaldean language, was the language of ancient Babylon, and Daniel and his friends had to learn it as part of their preparation to serve the king (Daniel 1: 4; 2: 4). Likewise, the rest of the Jews - at that time subjects of the Babylonian Empire - began to learn and use this language in daily life during the captivity.

According to The International Standard Bible Encyclopedia , Aramaic even "replaced Hebrew as the language spoken by the Jews in Palestine" (" Aramaic Language "). It could be said, then, that the presence of Hebrew and Aramaic in the book of Daniel is partly a reflection of the Jewish bilingualism of the time.   

Furthermore, since Babylon was the largest empire in the world at the time, Aramaic was known as "the language of international protocols" (commentary on Isaiah 36:11, ESV Study Bible ) ; and being a message to "all peoples, nations, and languages ​​that dwell in all the earth," it makes sense that Nebuchadnezzar's edict was written in this language (Daniel 4: 1).   

A story of humiliation

Most of the ancient pagan kings boasted of erecting monuments proclaiming their military power and success, and Nebuchadnezzar was no exception. I had a lot of those. But the king's edict in Daniel 4 does not follow the normal pattern of kings at all, because in his message Nebuchadnezzar not only recounts a dream confirming the prestige of his kingdom, but also the story of his personal humiliation.

Most people (especially kings) don't like to talk about their flaws. However, for some reason — apparently because he understood something he thought everyone should know — Nebuchadnezzar openly admitted a serious personal error and the punishment he received for it.

His punishment was that he went crazy; His insanity was so great that he lost his mind completely and lived like an animal for “seven times” —apparently seven years (Daniel 4: 32-33).

But what was the cause of that punishment? Your pride. Through a dream God had warned the king about his imminent fall and Daniel, the interpreter of the dream, had advised him: "your sins redeem with justice, and your iniquities doing mercies towards the oppressed, because perhaps it will be that a prolongation of your tranquility ”(v. 27).

But Nebuchadnezzar could not contain himself. Just a year later, while walking in his royal palace, "the king spoke and said: Is not this the great Babylon that I built for the royal house with the force of my power, and for the glory of my majesty?" (v. 30).

God's response was immediate: "King Nebuchadnezzar, you are told: The kingdom has been taken from you" (v. 31). Thereafter, Nebuchadnezzar was humiliated for seven years with a terrible mental illness.

The King's Edict

Nebuchadnezzar's edict begins with the king addressing “all peoples, nations, and languages ​​that dwell in all the earth” (Daniel 4: 1). It was a message to the whole world.

Then, after the desire for peace that was customary in the East (v. 1), Nebuchadnezzar explains what is the purpose of his message: “It is convenient for me to declare the signs and miracles that the Most High God has done with me. How great are his signs, and how powerful are his wonders! His kingdom, everlasting kingdom, and His lordship from generation to generation ”(vv. 2-3).

Although the king had previously known of the existence of God and had shown him respect in his interactions with Daniel and his three Jewish friends, it appears that this time he really had reached a deep understanding of the supremacy of God. That might be the reason why, instead of starting his edict by speaking of his own greatness and majesty, he focused on the Almighty and what He had done.

Later, Nebuchadnezzar continues to relate that he had a dream, interpreted by Daniel, where God warned him about the imminent illness that he would suffer “until you know that the Most High has dominion in the kingdom of men, and that he gives it to whomever he wants. ”(V. 25). In other words, Nebuchadnezzar was to recognize "that heaven rules" (v. 26).

Then the king confirms that God's punishment did indeed come (v. 33).

But after his humiliating experience, and after God gave him back his mental abilities, Nebuchadnezzar writes: “But at the end of time I, Nebuchadnezzar, raised my eyes to heaven, and my reason was returned to me; and I blessed the Most High, and praised and glorified him who lives forever, whose dominion is everlasting, and his kingdom for all ages. All the inhabitants of the earth are considered as nothing; and he does according to his will… there is no one to stop his hand, and say to him: What are you doing?… he can humiliate those who walk with pride ”(vv. 34-35, 37).

How will we respond?

Scholars debate whether Nebuchadnezzar really made a deep and serious commitment to God or not. From his edict, it is at least evident that he did acknowledge his supremacy. But the Bible does not say whether the king left his pagan gods to worship only the true God.

Only God, who "knows the secrets of the heart" (Psalm 44:21; compare Acts 15: 8) can judge the fate of this king. But no matter what the end result may have been, Nebuchadnezzar's message to the whole world — preserved for us as well — is still valid. As Nebuchadnezzar, each one of us must recognize that God is supreme, that he is carrying out a plan on Earth and that he will judge us according to our actions.

Obviously the most important elements of Nebuchadnezzar's message are present throughout the entire Bible. This king was not the only one who underlined these important instructions. But in his time, he was in a privileged position to spread that message to everyone.

Years later, Paul also spoke about these principles in his letter to the members of the Church in Corinth: “Because it is necessary for all of us to appear before the Judgment Seat of Christ, so that each one receives according to what he has done while he was in the body, be it good or be it bad ”(2 Corinthians 5:10). And he reminds members of the Church in Rome that "we will all appear before the Judgment Seat of Christ" (Romans 14:10).

Although Nebuchadnezzar's understanding was limited, his message remains valid even today. In fact, what is behind his words is a fundamental aspect of the gospel of the Kingdom of God: God is supreme, he is developing an imminent plan to save humanity, he will judge each of us according to our works, and he expects us to repent We humbly believe in His Word.